«Llatíos de la fontica»

«Cumo d'entre'l marfoyu/ lo qu'esgarria al pilón l'outoñu fríu,/ tamién you así me moyo,/ y xeláu, ateríu,/ vuélvome foyarasca endrento'l ríu. Un gargayón apenas/ siento cantar dende esti lleichu fondu./ Un rumor, polas venas/ de las piedras serondu/ cuerre, qu'arica, manca y duel abondo. Pinga, y fa que xuega,/ sobre mi -y aguzáu- un carambelu;/ toda esperanza afuega,/ sicasí berro al velu:/ ¡vai, punchu de guiyada feichu en xelu! Yá nun t'oyo, pilón,/ nun siento nada agora l'augua mansa,/ ni escucho nengún son,/ ni veyo yá la danza/ nel rumiacu del fondu, que descansa. On así, sei que non,/ qu'esti cenceñu aínda nun m'alcanza,/ qu'on na fría emoción,/ onde naz la templanza,/ llelda, formienta, medra una esperanza. Este texto de Rubén García , como muchos otros más, puede leerse en la sección Las lenguas de León de la página web www.diariodeleon.es.